Aandacht voor ouders

“Wat je kind niet kan, wordt een zorgtaak van de ouders. Daarbij is de draagkracht van ouders niet altijd in balans met de draaglast. Enerzijds door de stapeling van intense emotionele ervaringen, anderzijds de altijd voortdurende zorg die nodig is. Je kunt niet even stoppen.

Wat het eerste afvalt, zijn de leuke dingen voor jezelf. Hobby’s kan ik niet meer uitoefenen, de laatste keer dat ik heb hardgelopen is in de zomervakantie. Ook de rust om met de andere kinderen een spelletje te doen is er veel te weinig.”

“Het ouderschap van een kind met een beperking is een ander soort ouderschap. Ouders kunnen in conflict komen met hun eigen toekomstverwachtingen, verdriet kan een rol kan spelen. Ouders krijgen te maken met pijn, machteloosheid en een scala aan hulpverleners en behandelaars met wie ze hun weg moeten vinden. Ze moeten in hun rol als ouder ook veel petten op hebben. Bij elkaar vraagt dat veel van ze. Het is echt heel anders dan wanneer je kind ‘alleen maar’ hoeft op te groeien.”

“We moeten ook voor de ouders zorgen. Ik vraag regelmatig aan ouders zelf hoe het met hen gaat. Als het niet goed gaat met de ouders, gaat het ook minder goed met het kind. Ouders hebben ook nog de rest van hun gezin, hun partner, hun werk. Wat doen we, zodat ouders het kunnen volhouden en zich gesteund voelen?”

“Het onoplosbare moet ook bespreekbaar zijn. Hoe? Door het te benoemen, door ouders te bevragen. Dan kunnen ze woorden geven aan wat er bij hen speelt en kunnen ze erkenning krijgen. Je kunt hiermee vaak gezonde kracht aanboren. Laat ouders vertellen hoe het voor hén is, ook apart van elkaar. Dan kunnen ze vrij praten en zeggen welke vragen zij als ouder hebben.”